ای کاش جای مادر شهید بودم. چقدر به این شهید غبطه می‌خوری.

آدم تو کار خدا می‌مونه، چه حکمتی داره، کارهای خدا، نمی‌دونم.  پیش خودم فکر می‌کنم، می‌گم اگه یه روز، شهدا فراموش شن، مزارشون فراموش شد، چی پیش می‌یاد؟ خدا اون روز رو نیاره.

اصلاً نمی‌خوام، حتی به این موضوع فکر کنم و اینکه حتی خیلی‌ها هنوزِ که هنوزِ اونا رو به دست فراموشی سپردن، و اصلاً عین خیالشون نیست که یه زمانی جنگی بوده، چقدر زود همه فراموش می‌کنن، ماها حتی خودمون هم زود به دست فراموشی سپرده می‌شیم، وقت کردید؟ وقتی یکی از دنیا می‌ره، فقط تا هفتم به یاد همه هستیم، بعد از اون دیگه انگار نه انگار که یکی رو از دست دادیم، که حتی سر مزارش بریم و فاتحه‌ای بخونیم، چقدر دلم می‌گیره برای اون زمون، خدایا نصیب همه بکن که همه ما اون‌طور که می‌خوای، زندگی کنیم.

شهید آوینی حرف قشنگی می‌زنه: ای شهید! ای ‌آنکه بر کرانة ازلی وجود برنشسته‌ای، دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را از این منجلاب بیرون کش.

(ش. اسدی / مازندران - ماهنامه امتداد-شماره 32، شهريور 1387)

پیام خادم سایبری: همسنگر گرامی نظرات سازنده خودرا برای مابیان فرمایید. برای تعجیل درفرج منجی عالم وشادی روح شهدای، دارالولایه سیستان صلوات

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام: